EINDHOVENS DAGBLAD
Tom Smeets

Zingend hout

9 sep 1999

Herman van Veen maakte samen met The Rosenberg Trio de cd 'Je zoenen zijn zoeter', n november voert een toernee hen van Almelo via Sjanghai naar New York. Almelo?


In november krijgt Almelo Herman van Veen samen met The Rosenberg Trio. Almelo? Wie zei dat daar nooit iets te doen is?
De absolute primeur was begin deze week echter voor het handjevol genodigden in de Singer- theaterzaal in Laren. Daar lanceerden ze hun eerste gezamenlijke cd Je zoenen zijn zoeter en speelden ze voor het eerst voor publiek.

Herman van Veen samen met The Rosenberg Trio. Vier artiesten met uiteenlopend repertoire, maar met één ding gemeen: bejubeld tot in Parijs en New York toe. In Laren bijt het Rosenberg Trio het spits af. Sologitarist Stochelo strooit zoals gebruikelijk achteloos het ene na het andere virtuoze gitaarloopje de zaal in.. De plaats op de achtergrond gaat hem verrassend genoeg moeiteloos af. Want er kan er maar één op de voorgrond staan: Herman van Veen.

Het wordt steeds drukker op het podium. Herman gaat op viool een duel aan met een mede-violiste, wat aardig muzikaal vuurwerk oplevert. Op een gegeven moment staan er zeven muzikanten op het podium. Twee violen, twee bassen en drie gitaren, een wonderlijke combinatie. Dit unieke gezelschap gaat op wereldtournee om Je zoetten zijn zoeter te promoten: Almelo, Parijs, Sjanghai uiteindelijk eindigend in New York.
Het gesprek laat nog even op zich wachten. Want na de presentatie ontvangt Herman van Veen eerst nog een Edison uit handen van Frits Spits voor zijn vier cd-box Nu en dan. Herman: "Dat is geloof ik Edison nummer acht. We hebben thuis een hele rij van die mannetjes staan.

Even later brandt Van Veen los: "Vond je het mooi?" Hij kijkt blij als ik zeg dat ik het zelfs heel mooi vond. Herman: "Het is vrolijk, het is melancholiek, het swingt, het is jiddisch. Vandaag speelden we voor het eerst voor een publiekje. We hebben alleen nog in de studio gewerkt. Voor ons was het ook een mooie ervaring. Je zoenen zijn zoeter wordt een gewone voorstelling van negentig minuten, maar dan met het accent op zingen en muziek. Ja, er komen ook conferences in. Wat dat betreft ben ik onverbeterlijk."

De samenwerking tussen Herman van Veen en het Rosenberg Trio ligt niet bepaald voor de hand. Herman: "Dat is toevallig gebeurd. Ik speelde in het Concertgebouw in Amsterdam en had een kleedkamer naast die gasten. Ik moest na de pauze zingen, zij voor de pauze spelen. Ik kende ze alleen van naam en hoorde ze voor het eerst. Via de gang, onder de deur door. Ik denk: wat hoor ik toch? Schurende, opzwepende gipsy-swing. Maestro improvisator Stochelo met zijn neven Nous'che en Nonnie. Ze zouden samen met Jaap van Zweden spelen en ik ben mee gaan harken. Die avond werden we makkers."
Drukke agenda's van beide partijen maakten het onmiddellijk geuite voornemen iets samen te gaan doen gemakkelijker gezegd dan gedaan. Maar toen Herman van Veen voor Nu en dan enkele nummers opnieuw wilde opnemen, nodigde hij The Rosenberg Trio uit mee te spelen. Herman: "Dat was ontzettend leuk." Hun eerste echte samenwerkingsproject Je zoenen zijn zoeter verschijnt in vier talen: Nederlands. Duits, Engels en Frans. Herman: "Het was een ongelooflijke klus, omdat de cd's onderling nog verschillen. Zo komt het nummer Als ik de koning was van Nederland niet op de Franse cd voor, wel op de Duitse en Engelse. In de Engelse versie heet het When I was the King of as far as I can see. Dus Als ik de koning was van zo-ver-als-ik-kan-zien. Dat ik het op de Franse cd niet heb ge daan, had met de ritmiek van de taal te maken. Roi liep niet, dat kreeg ik niet voor elkaar."

Is de samenwerking met je huiscomponist en begeleider Erik van der Wurff nu voor eens en altijd uit het zicht?
Herman: "Nee hoor, helemaal niet. We beginnen morgen alweer te repeteren voor een tournee in Vlaanderen. Het punt is: Eric doet af en toe een kindermusical of speelt iets anders. Ook ik maak van die uitstapjes, zoals nu zes weken lang. Dat is een verrijking voor ons allemaal. Nee hoor, Eric en ik spelen samen tot aan onze dood. Hoe lang dat nog duurt? Eens kijken: ik ben nu 54 en ik word 120." Herman van Veen verheugt zich op de twintig concerten die voor november en december staan gepland. "Helemaal de wereld rond", zoals hij het uitdrukt. "Het is hopelijk een terugkerend incident. Ik weet het nog niet, ik leef sowieso bij de dag. Ik vind het al fantastisch dat dit kan. Samen spelen met Stochelo...

Het is een droom, die man, geweldig. Ik loop de hele tijd te glimlachen als ik met die man speel." "Weet je, we spelen allemaal op houten instrumenten, gemaakt door zorgvuldige bouwers. Violen, gitaren, contrabassen. Het is allemaal hout, zingend hout. En dan staat er nog zo'n man van middelbare leeftijd bij te zingen..." Hij barst ineens in lachen uit. et alle aandacht voor cd en tournee zou je haast vergeten dat Herman van Veens speelfilm Nachtvlinder nog maar net in première is gegaan.

Herman: "We zijn nu drie weken bezig. De eerste twee weken was het euforisch, publiek èn pers. Echt fantastisch. De laatste week heb ik een paar flinke draaien om m'n oren gehad. Als je het in getallen zou moeten zeggen, is het zestig-veertig. Zestig procent van de schrijvende pers vindt het een droom en prachtig en veertig procent kan er absoluut niets mee. Ik had natuurlijk graag gezien dat iedereen het mooi vindt, maar dat heb ik in mijn hele leven nog niet meegemaakt."
"Het is heel persoonlijk wat wij doen. Er is altijd euforie en altijd weerstand. Daar moet ik gewoon mee leven. Ik zeg niet dat het makkelijk is, hoor. Het gaat me zo verschrikkelijk aan m'n hart. Negatieve recensies, maar ook positieve. Ik ben als een kind zo gelukkig en als een kind zo verdrietig. Als ik aan iets anders begin, ben ik het wel weer kwijt gelukkig. Ik ben vandaag aan het Rosenberg-gebeuren begonnen en nou ben ik kwijt wat de afgelopen weken met de film is gebeurd."

Hij hoopt dat 'die vlinder' z'n weg vindt en twijfelt daar eigenlijk niet echt aan. "De duizenden mensen die er al geweest zijn; de ellenlange verhalen in de kranten. Ja ook de bitse reacties, want die liegen er qua aandacht ook niet om. Als het je niet interesseert, schrijf je er niet zo uitvoerig over."

Het is duidelijk dat Herman van Veen na al die jaren kritiek nog steeds niet achteloos naast zich neer legt. Hij geeft het onmiddellijk toe: "Weetje, ik vergelijk het met biljarten. Als je die topsport speelt en er komt een klein braampje op de keu, dan ben je helemaal van de leg." Herman signaleert nog een ontwikkeling. "Twintig jaar geleden maakte ik mij bij het vioolspelen geen zorgen om klamme handen. Vanmiddag hadden wij daar vanwege het hoge vochtigheidsgehalte in de zaal allemaal last van. Onze handen waren stroef. Het kostte moeite om muziek te maken.
Twintig jaar geleden ragde ik er gewoon op los, nu vind ik zoiets jammer. Alle details gaan tellen. Ik besteed steeds meer tijd aan de kwaliteit van wat ik doe. Dat is een heel mooi proces."



Tom Smeets