Nieuwsblad vh Noorden

Lori Spee: op weg naar het grote gevoel

22 nov 1997

Gebeurtenis: theaterconcert Lori Spee. Programma: 'Promises'. Begeleiding: Milan Bonger, Willem Friede, Arthur Lijten, Taco Nieuwenhuizen Segaar en Andreas Suntrop. Teksten: Lori Spee, Rob Chrispijn, Hans Lodei- zen, Jurre Haanstra, Herman van Veen en T. Olthuis. Muziek: Herman van Veen, Erik van der Wurff, Lori Spee e.a. Toneelbeeld: Chris Koolmees. Productie: Harlekijn Holland. Gezien 21 nov. in De Tamboer, Hoogeveen. Verder in: Stadskanaal (27/11) en Meppel (10/12). Entertainment

Hemel, wat weten we veel en weinig van Lori Spee. Een Amerikaans meisje dat zich in Nederland vestigde, omstreeks 1980 voor het eerst vocaal werd gesignaleerd, cd albums en televisie maakte, goud en Edisons verzamelde, zich associeerde met de grote naam van Herman van Veen... en als tekstdichteres én componiste opmerkelijk veel en mooi werk heeft verricht.


En toch? Toch (ondanks hitjes als How many times en Good news bad news) relatief vrij onbekend en zelfs ondergewaardeerd is gebleven. Dat laatste is een zegen ge- bleken, want Lori Spee heeft - waar ze ook vertoeft ter wereld - altijd een plek opengehouden om heimwee te koesteren én haar creatieve talenten te besproeien. Een prachtig mens dat veel kan en doet. Integer, vertrouwenwekkend, respectabel en moedig. Want, nu ze bij mijn weten voor het eerst, op tournee gaat in concertvorm, houdt ze het voor de pauze wel erg rustig en dat voelt wat on gemakkelijk aan.

Het is te cerebraal, omspeeld met kathedrale galmen en van een toonzetting die de enigszins gewijde atmosfeer van een dienst uitstraalt. Dat is trouwens kennelijk niet haar bedoeling. Het heeft echter wel een dusdanige uitwerking, ondanks de cursief getinte conferences waarmee ze af en toe een nummer inleidt en de heerlijke grap van de opening: een mix van het Wilhelmus en het Amerikaanse volkslied Stars spangled banner.

Dat wringt een beetje, wou ik maar zeggen, al beneemt het allerminst het uitzicht op een fraai en breed stemgeluid en het magistraal opererende vijf- mans begeleidingsorkest van multi-instrumentalisten.
Pas in het tweede deel gebeurt het. Is het alsof Lori Spee de remmen losgooit en haar remmingen afschudt, op weg naar absoluut toelaatbare toegankelijkheid, zonder dat het optreden ontaardt in plat commercieel effectbejag. '

Dan durft ze het tedere Herman van Veen-gevoel in de klassieke traditie - haar leermeester en bondgenoot - op haar wijze te interpreteren. Dan valt het des te meer op dat Lori Spee diens teksten op een volstrekt aanvaardbare, poëtische manier naar het Amerikaans heeft overgebracht. Een nummer als Rozengeur Maneschijn is daarvan een subliem voorbeeld. In haar handen is het wals Promises nieuw, goed en van grote kwaliteit. En dan blijkt ook (eindelijk) dat ze net als Herman een song op weg weet te helpen naar het eindstation: het publiek, dat in de finale uitbundig juicht en drie toegiften meekrijgt naar huis.

De conclusie ligt voor de hand. Lori Spee floreert niet alleen pp basis van ingetogen soberheid. Ze ziet met haar optreden kans de omarming die ze beoogt niet knellend, maar liefdevol te uiten. Een veelzijdige vocaliste die de aanvankelijk deprimerende bloedeloosheid weet te verplaatsen naar een theaterformule vol swingende, jazzy stemmingen, niet meer gehinderd door opgeklopte overconcentratie. NIEUWSBLAD VAN HET NüUi\uu, Oplage : 206.861 Datum : 221197 i'T 2o 'v Lori Spee: op weg naar het grote gevoel Gebeurtenis: theaterconcert Lori Spee. Programma: 'Promises'. Begeleiding: Milan Bonger, Willem Friede, Arthur Lijten, Taco Nieuwenhuizen Segaar en Andreas Suntrop. Teksten: Lori Spee, Rob Chrispijn, Hans Lodei- zen, Jurre Haanstra, Herman van Veen en T. Olthuis. Muziek: Herman van Veen, Erik van der Wurff, Lori Spee e.a. Toneelbeeld: Chris Koolmees. Productie: Harlekijn Holland. Gezien 21 nov. in De Tamboer, Hoogeveen. Verder in: Stadskanaal (27/11) en Meppel (10/12). Entertainment H Hemel, wat weten we veel en weinig van Lori Spee. Een Amerikaans meisje dat zich in Nederland vestigde, omstreeks 1980 voor het eerst vocaal werd gesignaleerd, cd albums en televisie maakte, goud en Edisons verzamelde, zich associeerde met de grote naam van Herman van Veen... en als tekstdichteres én componiste opmerkelijk veel en mooi werk heeft verricht. En toch? Toch (ondanks hitjes als How many times en Good news bad news) relatief vrij onbekend en zelfs ondergewaardeerd is gebleven. Dat laatste is een zegen ge- bleken, want Lori Spee heeft - waar ze ook vertoeft ter wereld - altijd een plek opengehouden om heimwee te koesteren én haar creatieve talenten te besproeien. Een prachtig mens dat veel kan en doet. Integer, vertrouwenwekkend, respectabel en moedig. Want, nu ze bij mijn weten voor het eerst, op tournee gaat in concertvorm, houdt ze het voor de pauze wel erg rustig en dat voelt wat on- gemakkelijk aan. Het is te cerebraal, omspeeld met kathedrale galmen en van een toonzetting die de enigszins gewijde atmosfeer van een dienst uitstraalt. Dat is trouwens kennelijk niet haar bedoeling. Het heeft echter wel een dusdanige uitwerking, ondanks de cursief getinte conferences waarmee ze af en toe een nummer inleidt en de heerlijke grap van de opening: een mix van het Wilhelmus en het Amerikaanse volkslied Stars spangled banner. Dat wringt een beetje, wou ik maar zeggen, al beneemt het allerminst het uitzicht op een fraai en breed stemgeluid en het magistraal opererende vijf- mans begeleidingsorkest van multi-instrumentalisten. Pas in het tweede deel gebeurt het. Is het alsof Lori Spee de remmen losgooit en haar remmingen afschudt, op weg naar absoluut toelaatbare toegankelijkheid, zonder dat het optreden ontaardt in plat commercieel effectbejag. ' Dan durft ze het tedere Herman van Veen-gevoel in de klassieke traditie - haar leermeester en bondgenoot - op haar wijze te interpreteren. Dan valt het des te meer op dat Lori Spee diens teksten op een volstrekt aanvaardbare, poëtische manier naar het Amerikaans heeft overgebracht. Een nummer als Rozengeur Maneschijn is daarvan een subliem voorbeeld. In haar handen is het wals Promises nieuw, goed en van grote kwaliteit. En dan blijkt ook (eindelijk) dat ze net als Herman een song op weg weet te helpen naar het eindstation: het publiek, dat in de finale uitbundig juicht en drie toegiften meekrijgt naar huis. De conclusie ligt voor de hand. Lori Spee floreert niet alleen pp basis van ingetogen soberheid. Ze ziet met haar optreden kans de omarming die ze beoogt niet knellend, maar liefdevol te uiten. Een veelzijdige vocaliste die de aanvankelijk deprimerende bloedeloosheid weet te verplaatsen naar een theaterformule vol swingende, jazzy stemmingen, niet meer gehinderd door opgeklopte overconcentratie.