Paul Demeyer schreef op 8 maart 2003 in Het Nieuwsblad (België):

Herman van Veen woont naast zijn ex-vrouw

"Onze kinderen plukken de vruchten van ons burenschap"

Al achttien jaar is Herman van Veen gescheiden van zijn eerste vrouw Marloes. Sindsdien zijn ze buren. Al weer zestien jaar is Herman van Veen gelukkig getrouwd met de Waalse Gaëtane. Maar de scheiding is nog niet verwerkt. "Wanneer ik een paar borrels op heb, zeg ik Marloes tegen Gaëtane."

57 jaar is hij nu. Mooie man, strakke huid. Alleen wanneer hij lacht, zie je een plooi. Ja, hij is kaal, "zo kan het publiek zich nog beter aan mij spiegelen."

Nooit een haargroeimiddel geprobeerd?
"Eén keer. Een Antwerpse kapper praatte me klappervet aan. Dat was een soort zalf gemaakt van kokosnoot. Ik heb toen één pot gekocht en daar 's avonds een graai van op mijn hoofd gesmeerd. Daarna nooit meer."

Onze krant schreef eerder deze week dat vijftigplussers hun vette spaarpotje liever zelf opsouperen dan het aan hun kinderen te laten. U hebt vier kinderen…..
"En zij hoeven van mij niets te verwachten. Niet dat ik zoveel heb weg te geven of na te laten. Ik vind trouwens: wanneer je je kinderen geld toeschuift, dat je ze dan afhankelijk maakt. Wel investeerde ik uitgebreid in de opleiding van mijn kinderen. Ze konden studeren wat ze wilden. En heel vaak gingen ze mee op reis. Maar geld of brommers of auto's geven, dat nooit."

Uw dochter Babette was hier even zeer bekend als vriendin van Koen Wauters.
"Ik mocht Koen wel. Hij heeft verschrikkelijk veel van mijn dochter gehouden. En dat gedurende een lange tijd. Het was een heel mooie relatie. Ik heb Koen leren kennen als een heel onzeker mens. En nu complimenteer ik hem, want onzekerheid is een grote kwaliteit. Ik weet zeker dat hij van zeer grote betekenis is geweest voor Babette en dat nog een groot deel van de liefde die ze hadden intact is gebleven. Misschien kan je het nog het best zo uitdrukken: ze zijn een mooie, lange periode een gast geweest in elkaars leven."
"Koen en ik hebben nooit samen gezongen, nee. Ook niet aan de ontbijttafel. Ik wilde me niet opdringen aan de man van mijn dochter. Koen was van haar."

Zelf bent u al zestien jaar met de Waalse Gaëtane. Hoe hebt u haar leren kennen?
"Ik was in de voorbereiding van een tv-programma. We zochten nog een aantal danseressen. Daarvoor contracteerden we het Roland Ballet, dat toen net een pauze had. Gaëtane was één van die danseressen. Al was haar gemoed toen niet echt vrij. Net als ik ging ze door een sombere periode. Toch viel ze me meteen op. Toen ik haar door de gang zag gaan, hoorde ik Du bist die Ruhe van Schubert in mijn hoofd." "Op dat moment wist Gaëtane nog in de verste verten niet wie ik was. Herman van Veen behoort in Wallonië niet zo tot de parate kennis, weet je. We zijn langzaam naar elkaar toegegroeid. Op een keer voerde ik Gaëtane naar haar adres in Brussel. We namen afscheid en ik reed naar huis, dacht ik. In mijn achteruitkijkspiegel zwaaide Gaëtane naar me, met haar linkerhand, net als mijn moeder. En toen wist ik: ik rij van mijn huis weg. Na zestien jaar is Gaëtane nog steeds mijn thuis."

Hebben jullie kinderen?
"Nee. Jammer. Heel jammer.
"Naast elkaar wonen voor de kinderen"

In uw boek "In Vogelvlucht" noemt u Belgische vrouwen………..
"…….. kalm en wijs. Heeft te maken met jullie onderwijs. Dat is zeer op het verleden gefocust. Ik bedoel, jullie kijken achteruit om het heden en de toekomst beter te kunnen plaatsen. Dat genereert een wijsheid, die op haar beurt rust installeert. Het Nederlandse onderwijs os veel vluchtiger."
"Tijdens mijn muziekopleiding voelde ik ook zeer goed het verschil tussen bijvoorbeeld mijn Vlaamse vioolleraar en de Duitse. De Duitse dicteerde me te spelen wat er stond, de Vlaamse wilde dat ik heel het verleden van de partituur liet meeklinken."

Uw eerste vrouw woont naast u.
"Ja, we zijn buren. Al sinds onze scheiding. We hebben dat haast meteen zo beslist. Voor de kinderen. Op die manier bleven zij constant beschikking hebben over hun beide ouders. En ze wipten dan ook constant van het ene huis naar het andere. Afhankelijk van wie of wat ze nodig hadden."
"Dat burenschap is de juiste keuze gebleken. Als we nu zien hoe goed onze kinderen zijn opgegroeid, plukken we nog dagelijks de vruchten van die beslissing."

Moest u dan niet loskomen van uw ex?

"Ik noem Marloes nooit mijn ex. Ik noem haar mijn medereizigster. Dat is één."
En wat betreft jouw vraag over loskomen: ik denk: de liefde tussen een man en een vrouw is zo indrukwekkend, dat je die nooit meer helemaal kan ontrafelen tot elk weer volledig zichzelf is. Bekijk een liefdesrelatie eens als een dubbelgekleurde kauwgum, waarop al een hele poos is gekauwd. Daarvan kan je nooit meer de twee kleurencomponenten volledig gescheiden krijgen."

Waarom liep uw eerste huwelijk fout?
"Deels door onwetendheid over een aantal wetten van het leven. Kijk, je kan iemand kennen. Denken dat het een vriend of een vriendin is. Dan plots stel je vast dat dat etiket niet meer van toepassing is op die persoon. Dat hij of zij je minnaar of minnares is geworden."
"Dat is misschien nog de bruikbaarste les uit mijn scheiding: de dingen en de mensen blijven niet wat ze zijn. Het wezen van de werkelijkheid is niet onwrikbaar, maar juist veranderlijk."

Hebt u nog pijn van die scheiding?
"Maar natuurlijk, ik kom er allicht nooit overheen. Een scheiding is zo verbijsterend, zo'n ramp. Wie het nog niet meemaakte, weet het allicht niet, maar ik zeg je: een scheiding is het ergste wat een mens kan meemaken. Nee, dat zeg ik fout. Vorige week moest ik in een kerk het woord richten tot mensen die een kind hebben verloren. Dat is nog erger dan een scheiding."

"Ik ben tegen euthanasie"

De MS-patiënt Marlo Verstraete maakte als eerste gebruik van het recht op waardig sterven. Tot op het laatst verzetten zijn ouders zich daartegen.
"In Nederland mag euthanasie al een tijdje. Zelf ben ik er nooit voorstander van geweest. Omdat ik altijd blijf geloven dat er een niet-geweten is. Misschien vinden ze daags na de euthanasie wel hét middel dat MS geneest. Daarom ben ik ook tegen de doodstraf. Misschien komt de dag na de executie wel uit dat de gehangene toch onschuldig was."
"Ik ga je iets heel persoonlijks vertellen. Dik drie jaar geleden zaten we met de familie rond het ziekbed van mijn moeder. Ze was terminaal. Er werd gesproken over euthanasie. Mijn moeder snakte naar verlossing uit dit leven, uit de pijn. Ik had daar alle begrip voor. En zei haar dat ook zo. Maar toen verklapte ik haar ook dat haar eerste kleinkind onderweg was. In die ene seconde vaarde plotseling weer iets van wils en levenskracht in mijn moeder. Ze is - tegen alle medische wetenschap in - blijven leven tot na de geboorte van haar eerste kleinkind."

Moet u vaak naar begrafenissen?
"Steeds meer vallen er overlijdensberichten in mijn bus. Ja, ik ga zoveel ik kan naar uitvaartdiensten. Ook ziekenhuisbezoeken schuw ik niet."

Eindigen met het leven en de liefde. U woont naast uw ex-vrouw en u werkt met uw huidige Belgische vrouw Gaëtane Boucher.
"Dat laatste klopt niet helemaal. We staan nog zelden samen op scène. Wel speelde mijn vrouw mee in mijn laatste film "Nachtvlinder"en in de theaterproductie "The First Lady" over het leven van Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis."

Herman van Veen toert nog tot 25 mei doorheen Vlaanderen. Info op www.hermanvanveen.com.
Onlangs verscheen bij Universal zijn nieuwe cd "Andere Namen" en "In Vogelvlucht" een zeer eigenzinnige autobiografie is zijn nieuwste boek.